Una lectura ecocrítica de Distancia de rescate de Samanta Schweblin

diplomski rad

• Naslov (hrvatski): Ekokritičko čitanje Niti koja nas veže Samante Schweblin
• Autor: Adi Tufek
• Mentor: Gordana Matić (mentor)
• Član povjerenstva: Mirjana Polić-Bobić (predsjednik povjerenstva)
• Član povjerenstva: Maja Zovko (član povjerenstva)
• Član povjerenstva: Gordana Matić (član povjerenstva)
• Ustanova koja je dodijelila akademski / stručni stupanj: Sveučilište u Zagrebu; Filozofski fakultet; (Odsjek za romanistiku); Zagreb
• Datum i država obrane: 2022-07-18, Hrvatska
• Znanstveno / umjetničko područje, polje i grana: HUMANISTIČKE ZNANOSTI; Filologija; Romanistika

Sažetak

El presente trabajo analiza la nouvelle Distancia de rescate (2014) de la escritora argentina Samanta Schweblin en clave ecocrítica. Tras la presentación de la evolución histórica de la ecocrítica y sus postulados generales, y el repaso de la producción literaria de la autora y su posición dentro de la llamada Nueva narrativa argentina, sigue el estudio del plano formal y temático del texto. La estructura de Distancia de rescate, con un especial detenimiento en la función de los narradores, se entiende como reflejo del plano simbólico de dicha obra. Se examina el mundo tóxico ecogótico que crea Schweblin —sus puntos geográficos más relevantes, representación del campo contaminado y la ciudad lejana, así como la función curativa del agua— para decidir si cumple con los rasgos del discurso tóxico como los definió Buell. Asimismo, ese analiza la representación de los animales, que padecen síntomas letales igual que los humanos, y las figuras maternales e infantiles que figuran en la narración. La última parte del trabajo se centra en la escena final de la obra como el foco en el que confluyen varios tropos medioambientales y múltiples lecturas posibles de la nouvelle. Finalmente, se reflexiona sobre la interacción del acervo cultural del que se vale la autora y el aporte de la obra a los nuevos imaginarios medioambientales que emergen en la literatura contemporánea.

Sažetak (hrvatski)

Ovaj je rad ekokritička analiza kratkog romana „Nit koja nas veže” (2014.) argentinske spisateljice Samante Schweblin. Nakon osvrta na povijesni razvoj ekokritike i njezine opće postavke, te pregleda književnog opusa autorice i njezina položaja u takozvanoj novoj argentinskoj prozi, slijedi studija formalnih i tematskih aspekata teksta. Struktura Niti koja nas veže, uz poseban osvrt na ulogu pripovjedačâ, tumači se kao odraz simboličke razine djela. Analizira se toksični, ekogotički svijet koji gradi Schweblin – najvažnije točke njegove geografije, prikaz zagađenog sela i dalekog grada te iscjeliteljska funkcija vode – kako bi se zaključilo ima li tekst obilježja toksičnog diskurza koja je definirao Buell. Osim toga, razmatra se prikaz životinja, koje trpe smrtonosne simptome zagađenja kao i ljudi, te prikaz majčinskih figura i djece. Posljednji dio rada usredotočen je na završnu scenu kratkog romana, koja objedinjuje raznolike okolišne trope i različita moguća tumačenja djela. Naposljetku se promišlja sprega između kulturnog naslijeđa koje spisateljica nastavlja svojim tekstom i doprinosa ovog djela novim imaginarijima okoliša u suvremenoj književnosti.

• Ključne riječi: ecocrítica; ecoficción; discurso tóxico; Samanta Schweblin; Distancia de rescate
• Ključne riječi (hrvatski): ekokritika; ekofikcija; toksični diskurs; Samanta Schweblin; Nit koja nas veže
• Jezik: španjolski
• URN:NBN: urn:nbn:hr:131:663861
• Studijski program: Naziv: Španjolski jezik i književnost (dvopredmetni); smjerovi: nastavnički, prevoditeljski, znanstveni; Smjer: znanstveni; Vrsta studija: sveučilišni; Stupanj studija: diplomski; Akademski / stručni naziv: magistar/magistra španjolskog jezika i književnosti (mag. philol. hisp.)
• Vrsta resursa: Tekst
• Način izrade datoteke: Izvorno digitalna
• Prava pristupa: Otvoreni pristup
• Datum i vrijeme pohrane: 2022-07-24 15:31:14